Nee. Het is niet alleen de fout van de verzekeringsmaatschappij, de polis is moeilijk te lezen…

Een van de blogs die ik graag lees is de Property Insurance Coverage Law Blog van Merlin Law Group. Misschien vind je dit niet leuk, maar ik vind veel van de inzichten van Chip en het team dwingend genoeg om me te laten stoppen en aandacht te besteden aan wat ze te zeggen hebben voordat ik het er niet mee eens ben. Ik ben het zelfs met hen eens, vooral die ene keer dat Chip me citeerde.

Dus toen ik een recent blogbericht las met de titel Insurance Policies Should Be Easy To Read, van Amy Currotto, merkte ik dat ik het er van harte mee eens wilde zijn. Verzekeraars moeten hun verzekeringspolissen kunnen lezen. Het zou niet nodig moeten zijn om een graad in de rechten te hebben, drie woordenboeken en een team van consultants om een polis te lezen. Maar dat is toch een beetje waar we zijn, nietwaar?

Ik was het eens met de titel van het artikel, maar daar hield onze afspraak op. Haar scriptie kwam vrij snel uit.

“Verzekeringsmaatschappijen hebben lang ingewikkelde juridische taal gebruikt om claims te ontkennen en verzekeringnemers te misleiden over wat daadwerkelijk gedekt en uitgesloten is binnen hun polis. Verzekeringsmaatschappijen weten dat veel verzekeringnemers het complexe juridische jargon en de paragraaf-dichte bepalingen die in een polis zijn verpakt niet zullen begrijpen. Sterker nog, verzekeringsmaatschappijen wedden dat verzekeringnemers niet de fijne kneepjes van het verzekeringsrecht kennen en de kosten van het inhuren van gespecialiseerde verzekeringsadviseurs zullen vermijden”.

Dus ik kan niet ontkennen dat er verzekeringsmaatschappijen zijn geweest die polissen hebben geschreven die op zijn minst de dekking zouden onduidelijk maken. Ik kan zelfs niet ontkennen dat er geen verzekeringsmaatschappijen zijn die proberen en vertragen het betalen van legitieme eisen.

Er is nog steeds ruimte om te verklaren dat het niet alleen verzekeringsmaatschappijen zijn die verzekeringspolissen moeilijk te lezen maken.

Laten we beginnen met deze waarheid. Verzekeringspolissen zijn moeilijk te lezen vanwege het kat-en-muisspel dat al enkele honderden jaren tussen de verzekeringsmaatschappijen en de dekking advocaten gaat. Verzekeringsmaatschappijen stellen polissen op waarvan zij denken dat ze de verwachte blootstelling dekken. Dan gebeurt er een claim en is er onenigheid over de dekking. De meningsverschil verandert in een proces tussen de verzekerde en de verzekeringsmaatschappij.

De verzekerden dienden een claim in bij hun verzekeringsmaatschappij voor hun verlies aan bedrijfsinkomsten omdat hun stad alle bedrijven sloot uit angst voor de verspreiding van het coronavirus. De verzekeringsmaatschappij ontkent de claim omdat er geen direct fysiek verlies van of schade aan eigendommen was die de sluiting van het bedrijf veroorzaakten. De verzekerde houdt niet van dat antwoord, dus huren ze een advocaat in die belooft de boze verzekeringsmaatschappij te laten betalen.

Misschien stelt de advocaat dat het bestaan van het virus en de mogelijkheid dat het enige tijd op een oppervlak zou kunnen leven een direct fysiek verlies van of schade aan eigendommen is. Als we veronderstellen dat de advocaat succesvol is met dat argument, is de volgende stap voor verzekeringsmaatschappijen om te proberen te definiëren wat direct fysiek verlies van of schade aan eigendommen betekent. Dit zorgt voor gecompliceerde verzekeringstaal omdat we het er aan de voorkant niet mee eens waren dat de voorwaarden van de polis vrij duidelijk waren om mee te beginnen totdat we besloten te spelen met de betekenissen van de woorden.

Voeg daar nog aan toe dat de wetgevers in sommige staten betrokken raken bij het mandateren van specifieke polistaal (meer betrokken advocaten). Dan moet je er rekening mee houden dat de verzekeringspolissen zo specifiek mogelijk moeten worden geschreven, omdat elke potentieel dubbelzinnige taal verandert in extra uitgekeerde claims, zelfs als het redelijkerwijs kan worden geïnterpreteerd dat er geen dekking was. U weet dat elke verzekeringspolitieke taal die als dubbelzinnig wordt bestempeld, in het nadeel van de verzekeringsmaatschappij is, omdat u de polis heeft geschreven, dat moet u daarvoor bedoeld hebben. Dat is meer te maken met advocaten, maar dat is een andere uitweiding.

Ik probeer niet te zeggen dat de enige reden dat de verzekeringspolissen moeilijk te lezen zijn de betrokkenheid van verschillende advocaten is, ik zeg alleen maar dat het niet alleen de grote slechte verzekeringsmaatschappijen zijn die de verzekeringspolissen moeilijk te lezen maken.

Er is genoeg ruimte om verschillende groepen de schuld te geven van hoe moeilijk het is om een verzekeringspolis te lezen. Misschien kunnen we, in plaats van iemand de schuld te geven, samenwerken en een manier vinden om ze makkelijker te lezen.

PS – Het is ook niet de schuld van het bedrijf dat niet iedereen zijn polis leest, maar dat is een onderwerp voor een andere dag.